W kulturze Majów, Quetzalcoatl, ptak - wąż lub pierzasty wąż, który jest utożsamiany z planetą Venus, prawdopodobnie żył około 3114r p.n.e. Rozpoczął proces etycznej religijnej przemiany. Czasami jest przedstawiany jako biały człowiek. Pióra reprezentują wznoszenie ludzkiej świadomości, powrót do Źródła. Wąż reprezentuje DNA i fizyczną rzeczywistość. Kiedy w Jerozolimie naucza Jezus, na terenie Meksyku w Teotihuacan powstaje nowe religijne centrum, które powoli rozprzestrzenia się na całą Mezoamerykę. Quetzalcoatl u Majów był znany jako Kukulcan lub Ququmatz, czyli ptak-wąż, u Azteków był związany z bogiem wiatru, planetą Wenus, jutrzenki, kupców, sztuki, rzemiosła, był ich bogiem, kapłanem, przekazywał im wiedzę.

Znacznie później w tej religii zaczęto składać w ofierze ludzi, ofiarowane były słońcu ich fizyczne serca zamiast energii; służyło to przejściu do następnego życia dla wybrańca. Ich ofiary były często przed egzekucją pod wpływem narkotyków. Ten zwyczaj wniknął w kulturę Majów od Tolteków, którzy nie wierzyli w reinkarnację. W Tulum nigdy nie przeprowadzano praktyk ofiarowania ludzi.

Święta liczba Majów 1. 366. 560 dni, znana jako Venus, wskazuje starożytną wiedzę cyklu Słońca i wpływu na życie ludzkie. Ostatnie badanie archeologiczne znajdują dalsze dowody na powiązanie poszczególnych cywilizacji Majów z mistycznym kontynentem Atlantydy, która została zniszczona w serii naturalnych katastrof. Kalendarz Majów przepowiada koniec naszej epoki - „Epoki Jaguara”, piątego i ostatniego słońca w roku 2012. Według Majów w tym czasie będzie miało miejsce odwrócenie bieguna magnetycznego Ziemi.

Dużo informacji odnośnie Majów mamy przekazanych przez zakonnika Bernardino Sahaguna, który zaprzyjaźnił się z tubylcami i przekazał potomnym ich tradycje, wierzenia, naukę. Odkrył, że w ich wierzeniach jest wiara w cykliczność czasu i któregoś dnia nastąpi koniec starego świata. Majowie zawsze wiedzieli kiedy zbliża się koniec czasu i z niepokojem obserwowali gwiazdy, szczególnie Plejady, symbolizujące ich węża. Świętowali nowy wiek z radością i paleniem ognisk, symbolizujących odrodzenie świata.

Dużo opisów kultury Majów znajdujemy w oryginalnym, majańskim, rękopiśmiennym dokumencie, w tzw. Kodeksie Drezdeńskim, który jest zabytkiem cywilizacji Majów, zawierającym różne informacje, w tym astronomiczne. Pierwsza naukowa edycja Kodeksu Drezdeńskiego z komentarzem została wydana przez dyrektora Królewskiej Biblioteki w Dreźnie - Ernsta Forstemanna w Lipsku w 1880 roku. Był pierwszym, który zainteresował się kalendarzem Majów. Znalazł również magiczną liczbę 1. 366. 560 dni, która harmonizuje cykle Venus i Marsa. 13 sierpnia 3114 r p.n.e. jest datą narodzin Venus, po 13 okresach (Baktun) świat ma się skończyć w dniu 21 grudnia 2012 r. To wszystko wyliczyli Majowie. Majowie i Aztekowie wierzyli, że minęły cztery światy przed naszym, jeden z nich odnosił się do Atlantydy i jej legendarnej cywilizacji.

Najbardziej znanym wśród Majów był król Pacal Votan, uważany za wcielenie jego przodków od Ojca Stworzenia. Był uznawany za dziecko Boga, które ma wypełnić specjalną misję, zebrać „kukurydzę Boga”, która właśnie dojrzewa.

Reinkarnacja ludzkiej duszy to ostatnia przepowiednia trylogii Pacala, a Dom Pacala to nadal tajemnica dla najwybitniejszych umysłów XX wieku. Wyraźnie widać, że Dom Pacala był stworzony do pracy duchowej, która prowadzi ludzkość ku ewolucji. Obecnie wyraźnie to widać, że wiedza Majów jest najważniejszą wizją naszych czasów na nowe tysiąclecia. Dużo tej wiedzy zostało wykorzystane w praktyce.

Wybór należy do ludzkości; czy zechce odnowić lepszy świat dla przyszłych pokoleń? Według synchronizacji Majów czas na Ziemi, koniec cyklu kształcenia to 52 lata. Pacal pojawił się po jego 52 podróżach dookoła słońca. Wtedy rozpoczął tutaj na Ziemi cykl działania, w których jawi się jako jeden ze świadków czasu i otwiera na jego Wniebowstąpienie Xibalba, a na naszej Ziemi następuje transformacja. Ta historia przypomina chrześcijańskie życie Jezusa Chrystusa i jego Wniebowstąpienie.

Słowa Pacala: „możliwe jest pokonać śmierć dla obecnych i przyszłych pokoleń i zachować swoją duszę w nieskończonym czasie, zgodnie z Prawem zachowania Energii. Rasa ludzka nieprawidłowo rozumuje proces śmierci, każda grupa odpowiednio do wierzeń swojej religii i towarzyszących pogrzebowych rytuałów, które na wiele sposobów są nieprawidłowe, co potrafi zatrzymać duszę na wiele stuleci. Odważne pomysły i wyzwolenie umysłu z niewłaściwych schematów są niezbędne do dalszego procesu reinkarnacji.”

Chiliam Balam, wielki prorok Majów, który napisał proroctwa końca Wielkiego Cyklu mówił: „kiedy 13-sty Baktum będzie się kończył przyniesie ozdoby, o których mówili nasi przodkowie. Przyjedzie posłaniec odwiedzić jego małe szyszki.”

Pacal wyjaśnia również rytuał z wodą, jako całkowite zanurzenie ciała w wodzie, znane w tradycji chrześcijańskiej, żydowskiej i greckiej jako chrzest. Rytuał służy do oczyszczenia fizycznego i duchowego. W języku hebrajskim zwany jest Hevilah, te same nauki przekazywał Jezus w czasie swojego życia na Ziemi.

W tradycji mesjanistycznej jest to bardzo istotny rytuał, symbolizuje znak zbawienie człowieka, przebudzenie duchowe i ponowne odrodzenie.

Pacal mówił: „świat się starzeje, większość ludzi szuka duchowej odpowiedzi, a świat dostarcza wierzących i sceptyków. Jest to najbardziej bolesny czas, ludzie myślą: śmierć nie ma sensu, ale ci co nie wierzą w odrodzenie nie mogą znaleźć poczucia spokoju, wyzwolenia, miłości i oświecenia. Prawie każdy może powrócić do życia fizycznego jeśli tylko zechce. Najwyższe Uniwersum, które stworzyło ciebie i mnie daje nam ten wieczny dar.”

Według Pacala w wielu kulturach rytuały śmierci bywają destruktywne, ponieważ uroczystość nie zachowuje duszy zmarłego i ta może zostać zablokowana, to dusza decyduje i działa, stanowi emocje, myśli i fizyczną chęć do życia, ale w chwili przejścia na drugą stronę musi być odpowiednio wspierana. U Majów znany był rytuał zanurzenia zmarłego ciała zaraz po śmierci w wodzie i pozostawienia go w takim stanie przez jeden dzień, co miało pomóc duszy w szybszym przechodzeniu na drugą stronę. Jak mówili: wypłukiwano duszę. Ma to swój sens, jeśli popatrzymy na duszę jako na energię, która szybciej przemieszcza się w wodzie.

W tradycji Majów reinkarnacja może być rozpatrywana na dwa różne sposoby:
- jako Polingenesis i linię. (od greck. polin - ponownie + genesis - odnowienie, narodzenie). Pitagorejczycy twierdzili, że dusza ludzka nie umiera razem z ciałem, ale rodzi się na nowo w nowych wcieleniach,
- lub jako linia krwi i ojcowskie dziedzictwo.

2012r. - koniec piątego świata, narodzenie nowego stworzenia ... koniec starego świata i starego nieba. Człowiek odrodzi się w równości Wszechświata. Pierwsza fala będzie przygotowywać nowe życie jako najwyższy akt miłości. Będzie przygotowywała drogę drugiej fali, która będzie przez swoje dzieci wywodzić się z pierwszej fali, następnie napłynie trzecia fala jako równość.

Czy 21 grudnia 2012 oznaczać będzie koniec świata, czy początek nowej epoki oświecenia?

Starożytni Majowie połączeni z Orionem, który za pomocą miecza otwiera kosmiczne serca nowej kreacji i rozpala kosmiczny ogień w kosmicznych sercach. Skończy się okres „Panów Ciemności” u Majów połączony z Xibalba, który żyje w innym systemie gwiezdnym. Zaczyna się nowy czas.

Starożytni Grecy, którzy dostali wiedzę z Egiptu, wierzyli, że dusze skupiają się między wcieleniami na Drodze Mlecznej. Przez Bliźniaki, tzw. "srebrną bramę" dusze zstępują na Ziemię, a przez „złotą bramę”- zwaną też „Furtą Strzelca” dusze idą w górę. Inna wersja mówi, że dusze ludzkie mogą wznieść się przez jedną bramę, ale „Srebrna Brama” jest bramą reinkarnacji, a „Złota Brama” jest bramą, którą schodzą na Ziemię bogowie.

Według Pitagorasa dusza wraca do życia poprzez reinkarnację. Kiedy zrobi w sobie zupełne psychiczne czystki w środowisku duchowym wówczas staje się całkowicie uwolniona z cyklu reinkarnacji.

Platon twierdził: wcześniej dusza istniała w niebieskich światach, ale nastąpił jej upadek z powodu grzechu. Musi się wyzwolić z tego stanu i wrócić do domu zupełnie czysta, oczyszcza się przez reinkarnację.

Starożytny Egipt:

„Ja jestem, byłem i będę”
(Egipska księga umarłych)

Reinkarnacja występuje w mitach skandynawskich, a nawet w mitologii nordyckiej, mitologiczna Edda informuje w jaki sposób odrodzili się kochankowie: Helga i Kara.

Wiara w reinkarnację ma korzenie w starożytnym Egipcie, jest elementem hinduskiej tradycji, buddyjskiej, rozpatrywana była przez greckich filozofów. Podobnie wierzy w reinkarnację wiele nowoczesnych grup różnego rodzaju, np. lekarzy niektórych afrykańskich tradycji i studentów filozofii. Natomiast zdecydowana większość wyznań chrześcijańskich odrzuca pojęcie reinkarnacji. Niektórzy duchowni nie ukrywają, że reinkarnacja była nauczana przez wczesny kościół chrześcijański, ale z powodu uprzedzeń nauki te zostały utrącone lub zasłonięte. Pierwsi chrześcijanie wyznawcy reinkarnacji byli prześladowani przez Rzymian.

Do Soboru Nicejskiego w 326 r n.e. kościół miał silną pozycję w reinkarnacji. Generalnie po wielu sprzeczkach Rada Kościoła już w czasie panowania cesarza Justyniana w 553 r. uznała wszystkie dzieła mówiące o reinkarnacji, w tym Orygenesa, za herezję i usunięto wszystkie te nauki z religii chrześcijańskiej.

Dusze czyste widzą swoje wcześniejsze wcielenia jak przez szkło, a mniej rozwinięte nie wierzą w ten proces, bo patrzą na swoje wnętrze przez grubą ciemną ścianę, nic też dziwnego, że postrzegają swoje wcielenie na Ziemi jako pierwsze i ostatnie.

Wszystko w naturze zmartwychwstaje, nie ma charakteru tymczasowego bytu. To jest wielka tajemnica Wszechświata, że wszystkie rzeczy trwają, nie umierają, ale odchodzą tylko z naszych oczu na krótki czas, aby wrócić ponownie.

Dusza jest wieczną rzeczą, która przychodzi i odchodzi jak każdy dzień po nocy. Nasze jedno życie jest jak jedno z naszych tysiąca marzeń, w które wchodzimy bardziej realnie, dusza walczy ze swoimi słabościami w tysiącu przebrań, występuje pod wieloma imionami jak aktor na scenie, aby wzrosnąć do wiecznego życia.

Dusza umiera jako minerał, rodzi się jako roślina.
Umiera jako roślina i rodzi się jako zwierzę.
Umiera wśród zwierząt, aby narodzić się jako człowiek
... słowa islamskiego poety Jalolu Rumi.

20 Feb. 2011

WIESŁAWA