|
Brygida urodziła się w 1303 r. na
zamku w Finstad koło Uppsali. Jej rodzina była spokrewniona z
dynastią królewską w Szwecji. Rodzina ta była bardzo religijna.
Ojciec co tydzień przystępował do sakramentów pokuty i Eucharystii.
Odbył także podróż do Hiszpanii na grób św. Jakuba w Compostelli.
Według żywotów Brygida miała od dziecka cieszyć się oznakami
szczególnej przyjaźni Pana Jezusa. Kiedy miała 7 lat, ukazała się
jej Najświętsza Maryja Panna i złożyła na jej głowie tajemniczą
koronę. Kiedy miała lat 10, zjawił się jej Chrystus na krzyżu. Na
widok męki Pana Jezusa Brygida miała zawołać: "O, mój kochany Panie!
Kto Ci to zrobił? Nie chcę niczego, jak tylko miłować Ciebie!" Kiedy
Brygida miała 12 lat, zmarła jej matka (1314). Ojciec złożył wtedy
kapłanom na ofiarę, by modlili się o spokój duszy dla małżonki, sumę
200 marek w złocie, co było dużym majątkiem. Po śmierci żony ojciec
wziął rodzeństwo Brygidy - Katarzynę i Izraela - na swój zamek, a
Brygidę oddał na wychowanie do wujenki, na zamek w Aspanas. Surowy
tryb życia, jaki na zamku wprowadziła wujenka odpowiadał Brygidzie,
która chciała cała należeć do Chrystusa.
Wbrew swojej woli Brygida została wydana w czternastym roku życia za
syna gubernatora Wastergotlandu, 19-letniego Ulfa Gotmarssona. Po
ślubie przeniosła się na zamek męża (1316). Chociaż utratę swojego
dziewictwa opłakiwała rzewnymi łzami, umiała w swoim małżeństwie
dostrzec wolę Bożą i starała się być dla męża najlepszą żoną.
Trafiła też na dobrego człowieka. Dlatego żyli szczęśliwie razem 28
lat (1316-1344). Pałac Brygidy należał do najświetniejszych w kraju.
Było w nim zawsze rojno od gości. Brygida dbała o to, by wszyscy
wchodzący w jej progi czuli się dobrze. Kierowała domem i
gospodarstwem wzorowo, dbała o służbę, z którą codziennie odmawiała
pacierze. Nie pozwalała wszakże na żadne pohulanki i zachowanie się
zbyt swobodne.
Szczególnie jednak była oddana mężowi, okazując mu przywiązanie i
wprost matczyną opiekę. Dała mu 4 synów i 4 córki: Martę (1319),
Karola (1321), Birgera (1323), Benedykta (1326), Gutmara (1327), św.
Katarzynę (1330), Ingeborgę (1332) i Cecylię (1334). Na wychowawców
dla swoich dzieci dobierała pedagogów o odpowiednim wykształceniu i
głębokiej wierze. Każde dziecko miało inny charakter. Trzeba było ze
strony matki wiele subtelności, by uszanować ich osobowość, a nie
dopuścić do wypaczenia ich charakterów, bowiem mąż był często poza
domem, zajęty sprawami publicznymi. Nie zaniedbała wszakże Brygida
wśród tak licznych zajęć rodzinnych troski o własną duszę. Jej
kierownikiem duchowym był uczony wiceprzeor cystersów, Piotr
Olafsson. Na jej prośbę jeden z kanoników katedry, Maciej,
przetłumaczył Pismo święte na język szwedzki, by Brygida mogła w nim
się rozczytywać. Na jej życzenie kanonik ten ułożył również
komentarze do Pisma świętego.
W 1332 roku Brygida została powołana na dwór króla Magnusa II w
charakterze ochmistrzyni. Korzystając z osobistego majątku, jak też
z majątku króla, nad którym otrzymała zaszczytny zarząd, hojnie
wspierała kościoły, klasztory i ubogich. W 1339 roku utraciła
nieletniego syna. Dla uproszenia sobie błogosławieństwa Bożego dla
całej rodziny udała się z pielgrzymką na grób św. Olafa (+ 1030).
Tradycją w domu były pielgrzymki do Compostelli. Również i Brygida
wraz z mężem udała się na grób św. Jakuba Apostoła (1342).
Pielgrzymka trwała rok. Towarzyszył im spowiednik, cysters Svenung,
który później opisał całą podróż. Po powrocie z pielgrzymki Ulf
wstąpił do cystersów w Alvastra, gdzie zmarł w lutym 1344 r. Brygida
była wolna.
Postanowiła oddać się wyłącznie służbie Bożej i pełnieniu dobrych
uczynków. Długie godziny poświęcała modlitwie. Mnożyła akty
umartwienia i pokuty. Naglona objawieniami pisała listy do możnych
tego świata, napominając ich w imię Pana Boga. Królowi szwedzkiemu i
zakonowi krzyżackiemu przepowiedziała kary Boże, które też niebawem
na nich spadły. W 1352 roku wezwała papieża Innocentego VI, aby
powrócił do Rzymu. To samo wezwanie skierowała w imieniu Chrystusa
do jego następcy, bł. Urbana V, który też w 1367 roku faktycznie do
Rzymu powrócił. Kiedy zaś papież, zniechęcony zamieszkami w Rzymie,
powrócił do Awinionu, przepowiedziała mu rychłą śmierć, co się
niebawem sprawdziło (+ 1370). Niemniej żarliwie zabiegała o powrót
do Rzymu papieża Grzegorza XI. Była hojną dla fundacji kościelnych i
charytatywnych. Dom jej stał zawsze otworem dla potrzebujących.
Za poparciem króla, który na ten cel ofiarował posiadłość w Vadstena,
i za zezwoleniem Stolicy Świętej, Brygida założyła nową rodzinę
zakonną pod nazwą Najświętszego Zbawiciela, zwaną często
"brygidkami". Jej córka, św. Katarzyna, w roku 1374 została jego
pierwszą opatką. W roku 1349 Brygida udała się przez Pomorze,
Niemcy, Austrię i Szwajcarię do Rzymu, by uzyskać odpust z okazji
roku jubileuszowego 1350. Chodziło jej również o zatwierdzenie reguł
swojego zakonu. Czas wolny spędzała na zwiedzaniu kościołów
rzymskich. W Rzymie założyła klasztor swojego zakonu.
Korzystając ze swojej obecności w Italii, przewędrowała wraz z córką
cały kraj, nawiedzając pieszo ważniejsze ówczesne sanktuaria: św.
Franciszka w Asyżu, św. Antoniego w Padwie, św. Dominika Guzmana w
Bolonii, św. Tomasza z Akwinu w Ortonie, św. Bartłomieja w Benevento,
św. Macieja w Salerno, św. Andrzeja Apostoła w Amalfi, św. Mikołaja
w Bari oraz św. Michała Archanioła na Monte Gargano. Do Rzymu
powróciła dopiero w 1363 roku. W 1372 roku udała się z pielgrzymką
do Ziemi Świętej. Miała wówczas 70 lat. Po powrocie do Rzymu,
wyczerpana z sił, zmarła 23 lipca 1373 r., w dniu, który
przepowiedziała. W jej pogrzebie wzięły udział tłumy wiernych. Była
to prawdziwa manifestacja i prawdziwy hołd, jaki jej Rzym złożył.
Kroniki głoszą, że z okazji pogrzebu św. Brygidy wielu chorych
zostało uzdrowionych. Jej ciało poprzez Korsykę, Styrię, Morawy i
Polskę sprowadzono do Szwecji, gdzie złożono w klasztorze w Vadstena,
który założyła.
Dzięki staraniom córki, św. Katarzyny, została kanonizowana już w
1391 r. W 1489 roku złożono relikwie matki i córki, to jest św.
Brygidy i św. Katarzyny Szwedzkiej, w jednej urnie drogocennej.
Kiedy Szwecja przeszła na protestantyzm (1595), relikwie te zaginęły
bezpowrotnie.
Pozostawiła po sobie księgę "Objawień". Znała ją cała Europa. Była
wielokroć przepisywana. W księdze tej św. Brygida spisała
przepowiednie dotyczące Kościoła, papieży, żyjących w jej czasach,
losów państw i ówczesnych panujących oraz odnośnie do przyszłości
wielu innych osób. Była przekonana, że pisze to, co jej dyktował
Chrystus. Nawoływała do poprawy obyczajów, groziła karami Bożymi.
Dzieło to miało wśród teologów sporo przeciwników. Mimo aprobaty
papieży Grzegorza XI i Urbana VI, dzieła św. Brygidy były
przedmiotem ataków i dyskusji nawet na soborach w Konstancji
(1414-1418) i w Bazylei (1431). Brygida, jakby w przeczuciu, ile
kłopotu narobi ta księga, dała ją najpierw do przejrzenia teologom.
Ostatecznej aprobaty udzielił Kościół pismom św. Brygidy w akcie jej
kanonizacji.
1 października 1999 r. Jan Paweł II listem motu proprio ogłosił św.
Brygidę współpatronką Europy (razem ze św. Katarzyną ze Sieny i św.
Teresą Benedyktą od Krzyża). Św. Brygida jest także patronką
Szwecji, pielgrzymów oraz dobrej śmierci.
W ikonografii św. Brygida przedstawiana jest w ciemnowiśniowym
habicie z czerwonym welonem, na nim korona z białego płótna z
pięcioma czerwonymi znakami - symbolizującymi pięć ran Jezusa.
Czasami siedzi przy pulpicie i spisuje swoje wizje. Jej atrybutami
są: heraldyczny lew, korona; księga, którą pisze; ptasie pióro,
pielgrzymi kapelusz, serce i krzyż.
Źródło:
LINK!
|
