Z rodziny Zingiberaceae pochodzą trzy bardzo cenione jako przyprawy gatunki roślin. Pierwszą z nich, a jednocześnie jedną z najsłynniejszych jest imbir lekarski (Zingiber officinale).

Najwyższej jakości kłącze pochodzi z plantacji na Jamajce. W zależności od sposobu obróbki występuje w handlu jako imbir nie obrany czarny (lombardzki) oraz obrany biały (bengalski).

Działa on przeciwwymiotnie, rozkurczowo na górne odcinki przewodu pokarmowego, przeciwbólowo, przeciwzapalne oraz bakteriobójczo. Pobudza także wydzielanie śliny, soków żołądkowych, żółci. Za to wielokierunkowe działanie odpowiedzialne są olejek eteryczny (zawierający zingiberen i zingiberol nadające tej przyprawie charakterystyczny zapach oraz cyneol, borneol, cytral, felandren, kamfen), skrobia, cukry, kwas organiczne. Ostry, palący smak kłącze zawdzięcza mieszaninie dwóch aldehydów, jakim jest gingerol. Imbir pomaga w trawieniu, w czasie ciąży usuwa nudności. Leczy reumatyzm.

Herbata z imbiru

Parę plasterków pokrojonego drobno świeżego imbiru zalać szklanką wrzącej wody, przykryć na parę minut. Kiedy herbatka trochę przestygnie dodać 1 łyżeczkę miodu i parę kawałków mandarynki lub pomarańczy. Herbatę pić ciepłą, ale nie gorącą. Doskonała w czasie przeziębienia, na stany reumatyczne, uodparnia organizm. Wystarczy pić jedną szklankę dziennie przez okres 6 tygodni. Po kilku miesiącach powtórzyć kurację i można nie obawiać się przeziębień i bólów reumatycznych.

W przemyśle spożywczym imbir stosuje się jako dodatek do ciast, ciasteczek, pieczywa, herbaty, piwa, sałatek owocowych, marmolad, pikantnych potraw z mięsa wieprzowego. Jest też składnikiem przyprawy curry. Podsmażony z cebulą i czosnkiem jest podstawą dań kuchni azjatyckiej. Tam też niezwykle popularny jest imbir konserwowany.

Źródło: LINK1!, LINK2!