|
Ci co podążają za moim
pisaniem, wiedzą, że od lat piszę dużo o duchowej ścieżce,
wyjaśniam z mojej strony, jak ja to widzę, te moje
doświadczenia, które przychodzi mi przerabiać już od
kilkudziesięciu lat w tym obecnym świecie. Opisuje w różny
sposób - prosty i przyjemny, dla mniej zaawansowanych lub w
ogóle niebędących na tej drodze... i podaje przekaz dla tych
bardziej zaawansowanych, dla których ten proces nie bywa już
taki łatwy i przyjemny. To jest już wąska ścieżka, na którą
nie każdy wejdzie.
I nie czuj się tu wewnętrznie rozczepiony, jedna i druga
droga, to ta sama ścieżka duchowa... tylko inny jej
odcinek... i jeden i drugi odcinek pokazuje nam coś innego,
inną przestrzeń duchową, z której patrzymy na otaczający nas
świat, na naszą duchową dojrzałość, na jej stopień, czyli
szczebel naszej drabiny duchowej.
Stopień pierwszy - ten przyjemny, mniej zaawansowany wzorzec
jest dla osób, którzy jeszcze nie dorośli do zniszczenia
własnego ja... i to te osoby ciągle tkwią na wzorcu
osobistego sukcesu, władzy i ciągle szukają podobnych
towarzyszy o tym samym schemacie postępowania, tym samym
poziomie duchowym, aby razem w tej grupie pognać w pełni i
nieustannie, w wymienianą między sobą fantazję na temat
życia duchowego. To takie ludzkie fantazyjne domy, w
fantazyjnych ubraniach, które najczęściej sterczą przed
lustrem, aby odzwierciedlić ten własny obraz, że to właśnie
ich życie pędzi według ich schematu... i im musi być
posłuszny świat... baaa... a nawet wszechświat... i oba te
światy dygają przed nimi, kiedy ci tylko się pojawią w
swojej grupie. Dla tych osób wszelkie zniszczenie będzie
potężnym dramatem, ich "świadoma świętość" nie dopuszcza
takowych zdarzeń.
A tak naprawdę w życiu człowieka, następuje tylko wówczas
prawdziwe przebudzenie duchowe, kiedy budzi go
dramatycznie... i często ludzie obwiniają Boga za ten ich
osobisty dramat, za życiową tragedię... bo każda strata w
naszym życiu bywa okrutnie przygnębiająca, kiedy człowiek
jest jeszcze zbyt nisko na swojej drabinie duchowej. I nie
ważne czy tracimy człowieka, rodzinny dom, pracę, często
płaczemy nawet nad małymi rzeczami, pamiątkami, które nagle
nam przepadły i są już nie do odzyskania. A teraz można
sobie tylko wyobrazić, ile jeszcze tych strat bywa na tej
zaawansowanej ścieżce... czym wyżej w górę tym mniej możemy
zabrać, a jeszcze musimy swój plecak wypróżniać z nawet
najbardziej potrzebnych nam drobiazgów... i to nie jest
przenośnia, tak naprawdę się dzieje. Nie jeden alpinista,
aby dotrzeć na szczyt swojej góry zostawia po drodze wiele
swoich sprzętów, bierze tylko te najbardziej niezbędne, bo
inaczej nigdy nie osiągnie swojego szczytu. I to ten
człowiek na tej zaawansowanej ścieżce bywa rozerwany na
drobne strzępy... to taka jego osobista karma Hioba... czym
dalej, tym więcej traci niż zyskuje... i pyta Boga - czemu
mu to robi?
Ale to nie Boskiej Ręki robota... tylko twojej jaźni, to ona
rozprawia się z twoim ego. Ta droga, na której się nagle
znalazłeś i siedzisz na niej na różnych rzeczach własnego
życia, próbuje tylko cię przywrócić na właściwą pozycję. I
czym bardziej utożsamiasz się z własnym ego, będziesz
regularnie niszczony, zatrzymywany w drodze, tylko po to,
aby wszystko przemyśleć od nowa... a może nawet zawrócić na
właściwą drogę... bo nagle widzimy, że mocno zbłądziliśmy.
I tak naprawdę ta ścieżka cię wcale nie niszczy, lecz coraz
bardziej budzi cię, abyś mógł człowieku regularnie rozważyć
każdy swój krok, i jaki jest twój prawdziwy duchowy cel? Czy
jeszcze jeden markowy samochód, a może jeszcze jedna sztaba
złota czy srebra? Czy naprawdę jest ci to wszystko na tej
drodze potrzebne?
Ty musisz tylko w tym swoim zniszczonym domu odnaleźć spokój
i pogodzić się z tym, co w twoim życiu zostało wysadzone w
powietrze. Osobiście większość swojego czasu na tej mojej
duchowej drodze spędziłam w tym moim wysadzonym domu... i co
go jako tako wyremontowałam, to od nowa wylatywał w
powietrze. Musiałam wiele się nauczyć i pogodzić z prawdą,
że wszystkie rzeczy i formy ciągle się zmieniają... i czym
szybciej wchodzimy na swoje szczeble duchowe, tym większe
ponosimy życiowe straty. Po prostu zmieniamy swoje stare
formy, zyskujemy nowe przestrzenie, otwieramy nową wiedzę...
I po każdym nowym remoncie ten mój dom był bardziej wygodny,
piękny... ale i on w swoim czasie wylatywał w powietrze.
Znaczy moje energie, które zaczęły rządzić moim
przeznaczeniem coraz szybciej się przekształcały i zmieniały
mój stary dom, a nawet życiową przestrzeń. Nigdy w życiu nie
miałam tylu życiowych przeprowadzek jak po roku 1987, kiedy
opuściłam Polskę... aż mnie wywiało na nową ziemię, nad sam
Pacyfik, nad tą wielką wodę. I różne bywały moje straty...
bo każda przeprowadzka to są straty i niewygody... ale
przybywało moje wewnętrzne doświadczenie, moja wiedza, inne
zrozumienie świata, ludzi, inna z nimi komunikacja.
A to, że z takim sukcesem tkwimy w tym samym miejscu, w tym
coraz piękniejszym domu, wcale nie znaczy, że to my jesteśmy
na dobrej drodze i pędzimy na tej fali sukcesu... jak mówił
Jezus... brukowana droga zaprowadzi cię do piekła. Ponieważ
tak naprawdę może się okazać, że jesteś jeszcze bardzo
daleko w swoim rozwoju duchowym, który właśnie siedzi sobie
we własnym luksusie.
Toteż przyszło nam żyć w takich czasach, mieliśmy w miarę
urządzone życie, pieniądze, dobrą pracę, sukces... a tu
nagle nasz świat robi się ruiną, i coraz więcej tracimy, niż
zyskujemy... ale są i tacy, którzy zyskują i cieszą się
bardzo z tego powodu. Ale tu niech się zastanowią, na jaką
weszli drogę, czy naprawdę aż tak bardzo przechytrzyli ten
świat... a nawet wszechświat? A może to tylko kwestia czasu
a wszechświat wystawi im rachunek, który przerośnie ten ich
dobrobyt?
Toteż nie płacz, bo coś straciłeś... i ciągle tracisz... ty
ciągle żyjesz, i nie patrz na tego, który ciągle we
wszystkim opływa... w dodatku poucza tych "straceńców" - jak
mają żyć... w sukcesie, dobrobycie... miłości. To fakt, oni
to mają w swoim życiu... a nawet dobroć... a jednak czegoś
tu brak!? Brakuje tej pełni i głębi duchowej. I człowiek
czuje się wyraźnie czegoś pozbawiony... i kupuje następną
sztabę złota a w sercu ciągle jakaś igła, i dusza budzi po
nocach.
Przebudzenie duchowe to inna bajka, zaproszenie do innego
walca... do wejścia do innej przestrzeni... dowiadujesz się
krok po kroku - kim naprawdę jesteś?! I ruszasz SAM w ten
świat ciszy, w tą twoją głęboką przestrzeń istnienia.
Właśnie tam będziesz musiał się nad sobą głęboko zastanowić
i znaleźć to schronienie... przed następnym zniszczeniem...
tak, tak... będzie jeszcze wysadzony w tobie nie jeden
tunel, nie jedna kopalnia węgla... i znowu musisz zrozumieć
- dlaczego... do czego cię zmusza twoja jaźń? A już ci było
tak fajnie i przyjemnie.
W twoim wnętrzu musi się jeszcze dużo zmienić, dużo wypalić
się tego czarnego węgla, abyś zrozumiał, jak wygląda
prawdziwa miłość... jak podać drugiemu człowiekowi to, co mu
w danej chwili jest naprawdę potrzebne. I jak podążać za
tymi nitkami nowego życia, które już się tworzą na twojej
pajęczynie życia, którą ty przędziesz... i po tych nitkach
możesz wspiąć się jeszcze wyżej... już jako duchowy
akrobata.
I musisz jeszcze przejść przez wiele obrotowych drzwi... a
tam ciągle na ciebie czyha potężny czarny pająk, gotowy, by
cię pożreć. Czym wyżej ty się wspinasz, ten pająk jest
bardziej zły... i masz swoje chwile zwątpienia... a może
jednak nie otwierać tych obrotowych drzwi, może pozostać w
starej przestrzeni, w swojej strefie komfortu, po co się aż
tak trudzić i walczyć z czarnym krzyżakiem? Ale musisz
wiedzieć, on wie, że to w tej nowej strefie będziesz
najbardziej bezpieczny, że tam jest twoje wybawienie, on już
nie będzie miał do ciebie dostępu, dlatego nie chce cię tam
wpuścić. Jeśli pchnąłeś te obrotowe drzwi do przodu i
zniszczyłeś tą swoją strefę komfortu, znaczy, byłeś na tyle
odważny, i nie uległeś hipnozie czarnego pająka... to musisz
wiedzieć i to - nic nie zostało w tobie zniszczone! Zostało
tylko zamienione stare na nowe, ale ty tego nie zauważysz,
dopóki nie pogodzisz się ze swoją stratą... z tą kosmiczną
prawdą, to nie były straty, to była twoja inwestycja pod
budowę nowego domu.
Dopóki będziesz na siłę trzymał stary ster, nie wygrasz na
tej wojnie ani jednej walki ze swoją wyższą jaźnią... nawet
jak będziesz miał liczne duchowe dyplomy... i górę złota...
i swoją przebiegłość wilka. Twoja jaźń jest szkolona w
innych szkołach i zawsze cię pokona własnym sprytem.
I nie myśl sobie też, że tu na świecie już wszystko wiesz,
że masz odpowiedź na każde pytanie... czym jesteś starszym
mędrcem - tym niej wiesz... ten wie, który nic nie wie, ale
wie, że to, co się w jego życiu dzieje - trzeba umieć
odpuścić. Dopiero wówczas w jego duchowych strukturach
następuje wielka przebudowa i renowacja. To duchowe poddanie
jest bardzo ważne, ale trzeba dobrze tą kwestię zrozumieć,
zrozumieć co się w naszym życiu dzieje i wokół nas, jaka
energia stworzyła się w naszych polach, że zarzuciła na nas
takie sidła... i nie ruszymy kroku dalej, jeśli tego nie
zrozumiemy?
I nie ma ucieczki z tej pajęczyny, dopóki tej formy energii
nie zrozumiemy, nie rozsuplimy tej nici... a na niej już
często czyha czarny pająk, gotowy na nowe wyzwania dla
ciebie. I który to raz zakłada na ciebie pułapki... 1 fala,
2 fala, 3 fala, 4 fala... aż zrozumiesz tą życiową lekcję. I
chowanie głowy w piasek nic tu nie da, to wielka duchowa
niedojrzałość... inaczej Archanioł Michał nie trzymałby w
swoim ręku niebieskiego miecza do odcinania tej pajęczyny...
to też wielki duchowy symbol - miecz obusieczny! Niby
chowasz tą głowę w piasek i wydaje ci się - jesteś ciągle
bezpieczny... ale zwróć uwagę na twoje serce, jak kołacze...
jednak nie wszystko w tobie jest takie gładkie i przyjemne,
nie zabijesz tego teatralnym śmiechem... bo masz głowę
bezpieczną i nie widzisz tego, co by ci sprawiło ból i
cierpienie, co by ci zabrało twoją miłość i dobrobyt...
czujesz się schowany przed zagrożeniami i wydaje ci się, że
jesteś cwańszy od tego drugiego, który akurat wpadł w swoją
pułapkę. Ale to tylko kwestia czasu, na tej drodze i ty
musisz przerobić to czarne pudełko. Twój teatralny uśmiech
to największe oszustwo, w jakie się teraz ubierasz, bo twoje
serce ciągle nie reaguje tak jak potrzeba, nie umie
ofiarować prawdziwej miłości ani ty nie chcesz służyć
bezinteresownie drugiemu człowiekowi, który naprawdę
potrzebuje pomocy.
Ten jest prawdziwym człowiekiem, który to czyni, ten, który
widzi i czuje, ten, który na ból innych reaguje, a nie chowa
głowy niczym struś w piasek, aby sobie cierpieniem innych
nie zniszczył w sobie własnej wibracji miłości... niestety,
nie wytworzysz w ten sposób bardzo ważnej wibracji -
miłosierdzia, bez którego nie ma biletu do nieba. Zatrzasną
się przed tobą te obrotowe drzwi dużo niżej niż myślisz. To
ten, który patrzy na cierpienie drugiego człowieka, nawet
jak go zalewa fala łez kupuje sobie bilet do nieba, za to,
że potrafi być na posterunku, w służbie potrzebującego... i
tak dla przypomnienia, kto stał pod Krzyżem Jezusa, kiedy On
na nim umierał? Gdzie byli ci, co stali z Jezusem w
pierwszym szeregu?
Prawdziwy człowiek - to ten jest na prawdziwej ścieżce
duchowej i pomimo własnych zniszczeń, ważniejsze są dla
niego rzeczy innego człowieka, którego dotyka nieszczęście,
to on go pociesza i ociera jego łzy, leczy rany... i
nieważne - kim jest ten człowiek, i wszystko mu wybaczy i
odpuści, jeśli jest taka potrzeba. Prawdziwy człowiek zdaje
sobie sprawę, że taka jest fala życia i ta fala wszystko
zmywa... i to, co ty zbudujesz i to, co ja zbuduję, bo
wszelka blokada starych rzeczy nie wpuści w przestrzeń
nowych energii do budowy już nowego życia. I wie, że to
wszystko trzeba puścić, bo inaczej te stare wibracje
zablokują nam dobre rzeczy, a nasza kontrola, by uratować
stary świat pochłonie więcej twojej wewnętrznej siły i
obudzi w twoim życiu więcej ignorancji.
Czas, aby poszerzyć nasze osobiste perspektywy, puścić ten
rozpadający się świat, patrz tylko uważnie, jak on ustępuje,
jak szykuje miejsce na nowe, wówczas zrozumiesz, że nie było
takiego sposobu, aby ten proces zatrzymać, bo to może tylko
ten świat doprowadzić do wysadzenia. Zrozumiesz, że
wszystkie zmiany dzieją się cyklicznie i to jest w
porządku... nie dopatrujmy się tu wielkiego spisku, to my
także braliśmy udział w kreowaniu tych energii, a teraz
przeżywamy zderzenie się dwóch światów, które walczą o swoje
indywidualne istnienie. Teraz tylko zrozum, w którym ty
świecie jesteś, i o co tak naprawdę walczysz... czy o
prawdziwe duchowe wzniesienie... a może o tą następną sztabę
złota, osobisty dobrobyt... a może jednak o bezwarunkową
miłość? Tylko dzięki niej i twojemu miłosierdziu zyskasz tą
moc, o której tak nieustannie marzysz, to jest ta zapłata -
bilet do nieba. To od ciebie zależy, na który pokład duchowy
wejdziesz... i czy naprawdę jesteś świadomy, i pod banerem
czyjej miłości chodzisz po tym świecie?
Niech tylko nie wyprowadzi jej w szczere pole twoje wybujałe
ego... że to ty jesteś tym człowiekiem, który tak kocha
drugiego, ale kiedy trzeba podać mu rękę w jego okrutnym
cierpieniu, czy nawet w jego wielkiej głupocie, ciebie tam
nie ma! Bo nie możesz patrzeć na jego cierpienie, bo był
głupi to ma za swoje... bo może wpuści w ciebie wir ciemnej
energii swoimi gorzkimi słowami. Ale ważne jest to, że ty
jesteś ponad tym, ty czujesz się wyżej.
Tak, ten człowiek siedzi dzisiaj na swoich zgliszczach i
płacze... a tobie się udało, byłeś mądrzejszy od niego...
dzisiaj to ty siedzisz w pierwszym rzędzie w kościele.
"Wielu zaś pierwszych będzie ostatnimi."
(Mat. 19, 30)
"Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów... przyjdą ze wschodu i
zachodu, z północy
i południa i siądą za stołem w Królestwie
Bożym (ale zostaną wyrzuceni). Tak
oto są ostatni, którzy
będą pierwszymi i są pierwsi, którzy będą ostatnimi."
(Łuk. 13, 28)
"Ponieważ mówi o nowym, pierwsze uznał za przestarzałe,
a
to, co się przedawnia i starzeje, bliskie jest
zniszczeniu..."
(Hbr. 8, 13)
"Znosi więc pierwsze, aby ustanowić drugie"
(Heb. 10, 9)
I na próżno teraz ludziom budować ten nowy świat na własnych
warunkach... ten nowy świat już jest zbudowany na innym
szablonie... i chociaż w tych dniach, tak dużo robotników
duchowych zakasało swoje rękawy, ten świat już jest
wybudowany, wszystko tam jest już dopięte na ostatni
guzik... teraz tylko wieją wiatry i huragany, płonie ogień,
zmywa wszystko wielka woda, aby oczyścić teren pod nowe
zasiewy... nasz Wielki Budowniczy wie, co robi...!
"Oto ja tworzę nowe Niebo i nową Ziemię i nie będzie się
wspominało rzeczy dawnych i nie przyjdą one na myśl nikomu."
(Iz. 65, 17)
"Dzień pański nadejdzie jak złodziej, wtedy niebiosa z
trzaskiem przeminą."
(2P 3, 10)
"I otrze z ich oczu wszelką łzę i śmierci już nie będzie. Ni
żałoby i
krzyku i trudu już odtąd nie będzie, bo pierwsze
rzeczy przeminęły."
(Ap. 21, 4).
Vancouver
10 Dec. 2021
WIESŁAWA
|
