Osho urodził się 11 grudnia 1931 roku w wiosce Kuchwada, w stanie Madhya Pradesh, w Indiach.

Był najstarszym z jedenaściorga dzieci handlarza tkaninami, wyznawcy dżinizmu. Pierwszych siedem lat życia spędził pod opieką dziadków, którzy dali mu całkowitą swobodę życia tak, jak tego chciał, wspierając go w eksperymentach poszukiwania sensu życia. Od wczesnej młodości Osho wiele eksperymentował z różnymi praktykami medytacyjnymi. Po śmierci dziadka (1938) przeniósł się do rodziców do Gadawara, miasteczka liczącego 20.000 osób. Babka przeprowadziła się tam razem z nim, pozostając jego najszczerszą przyjaciółką do chwili swej śmierci w roku 1970. Była wówczas jego uczennicą.

W wieku 14 lat, w roku 1946, Osho dostąpił pierwszego satori. Wiele w tym czasie praktykował, co wywarło znaczący wpływ na jego zdrowie. Rodzice i znajomi sądzili, że może wkrótce umrzeć. 21 marca 1953 roku, mając 21 lat, Osho dostąpił oświecenia: kulminacyjnego punktu w rozwoju świadomości człowieka. W tym momencie zakończyła się jego zewnętrzna biografia - jak sam to określa - i od tej pory żył w stanie totalnej jedności z wewnętrznymi prawami życia. W tym czasie kończy studia filozoficzne na uniwersytecie w Jabalpur, uzyskuje stopień magisterski z wyróżnieniem pierwszego stopnia na uniwersytecie w Saugar (1956), oraz wygrywa kolejne wszechindyjskie konkursy w debatach. W 1957 roku otrzymuje stanowisko nauczyciela sanskrytu w Raipur. W 1958 roku zostaje profesorem filozofii na uniwersytecie w Jabalpur, gdzie naucza do 1966 roku.

Wiele podróżuje po Indiach, wygłasza publiczne wykłady i spotyka się z ogromnymi (liczącymi nieraz 50 do 100 tysięcy osób) grupami słuchaczy w całym kraju. Porzuciwszy prace uniwersytecką dla uczenia medytacji i podniesienia poziomu świadomości człowieka, szybko zyskuje sławę nadzwyczaj uzdolnionego mówcy. Wielokrotnie obnaża fałszywość, niewiedzę, hipokryzje i przebiegłość ortodoksyjnych przywódców religijnych i politycznych na terenie całych Indii, za wszelką cenę każdego człowieka, prawa do bycia sobą. Cztery razy do roku prowadzi obozy medytacyjne. W okresie tym znany jest jako Acharya Rajneesh.

W 1968 roku wprowadza własną rewolucyjną technikę medytacji dynamicznej, która do dziś stosowana jest z ogromnym powodzeniem przez lekarzy, terapeutów, nauczycieli i ludzi z innych dziedzin nauki na całym świecie. Osiedla się w Bombaju, gdzie mieszka i naucza do 1974 roku. Pod koniec lat sześćdziesiątych jego wykłady prowadzone w hindi zaczynają ukazywać się w tłumaczeniu na język angielski. W 1970 roku Osho, znany jako Bhagwan Shree Rajneesh, zaczyna inicjować uczniów do neo-sannyasu. Neo-sannyas to dobrowolne przyjęcie inicjacji od Osho, będące równocześnie formą skierowania swego życia ku medytacji i przebudzeniu wewnętrznemu, ale bez wyrzekania się życia światowego, rezygnacji z dotychczasowych zajęć czy pełnienia funkcji społecznych. W tym czasie zaczynają do niego przybywać pierwsi ludzie z Zachodu.

Wkrótce jego sława rozprzestrzenia się po całym świecie, z największym oddźwiękiem spotykając się w Europie, Ameryce, Australii i Japonii. Obozy medytacyjne odbywają się już co miesiąc, ale Osho nie jeździ już po kraju, całą swoją energią wspierając szybko rosnącą grupę swych sannyasinów. W 1974 roku powstaje ashram w Poonie. Od tej pory zajęcia z Osho nabierają formy regularnych, codziennych wykładów trwających około 90 minut, na przemian w hindi i po angielsku. Jego wykłady prezentują wgląd we wszystkie główne tradycje duchowe świata, od jogi, poprzez zen, taoizm, tantrę, sufizm, po mistyków i oświeconych.

Wieczorami odbywa się darshan, spotkanie indywidualne z chętnymi do przyjęcia sannyasu lub konsultacje z uczniami i gośćmi wizytującymi ashram. Podczas tych spotkań Osho odpowiada na pytania związanych z rozwojem wewnętrznym człowieka. Zdrowie Osho zaczyna słabnąć i coraz rzadziej widywany jest on w ashramie. Jego zewnętrzna pomoc dla poszukujących ogranicza się do wykładów i darshanów, których nie przerywa ani na jeden dzień.

W ashramie zaczynają być prowadzone grupy medytacyjne, łączące wszelkie możliwe formy przebudzenia świadomości, od tradycyjnych metod wschodu po współczesne praktyki psychoterapeutyczne. Z całego świata przybywają najznamienitsi ludzie z branży psychoterapeutycznej i w 1980 roku ośrodek zyskuje sławę "najlepszego ośrodka rozwoju i terapii na świecie". Co roku do ashramu przyjeżdża około stu tysięcy osób. Poona staje się Mekką dla poszukujących z całego świata - mimo usilnych starań rządu i ortodoksyjnych organizacji religijnych Indii dążących do stłumienia dynamicznie rozwijającego się centrum rozwoju duchowego.

W 1980 roku członek tradycyjnej sekty hinduskiej próbuje dokonać zamachu na Osho. Ashram Osho jest już największym tego rodzaju ośrodkiem na świecie. Liczba uczniów Osho - tych, którzy przyjęli sannyas - sięga dwustu pięćdziesięciu tysięcy. W 1981 roku pogarsza się stan zdrowia Osho i konieczny okazuje się wyjazd na leczenie do USA. W marcu, po niemal piętnastu latach codziennych wykładów i darshanów, Osho rozpoczyna okres trzyletniego milczenia. Wkrótce po przybyciu Osho do Ameryki sannyasini zakupują pustynny teren w stanie Oregon o powierzchni 26.000 hektarów i budują ośrodek, do którego zapraszają Osho i gdzie szybko wraca on do zdrowia. W niesamowitym tempie powstaje wzorcowy ośrodek liczący wkrótce 5. 000 stałych mieszkańców. Coroczne festyny przyciągają około 20.000 gości z całego świata. Ośrodek zyskuje status miasta o nazwie Rajneeshpuram.

Równolegle na całym świecie powstają ośrodki i komuny organizowane przez uczniów Osho. Osho składa wniosek o udzielenie mu prawa stałego pobytu jako przywódcy religijnemu. Odmowa uzasadniana jest tym, że człowiek milczący nie może być przywódcą religijnym. Od początku pobytu Osho w USA liczne agencje rządowe, w tym służby imigracyjne, FBI, Wydział Skarbowy i inne, usiłują szkalować ośrodek i wydają miliony dolarów z pieniędzy podatników na zbieranie materiałów przeciwko komunie i Osho. Trwają liczne dochodzenia - bez dopełnienia wymaganych formalności prawnych. Politycy wszystkich szczebli wygłaszają płomienne przemówienia przeciwko Rajneeshpuram i Osho, nigdy nie odwiedziwszy ośrodka i nigdy nie zobaczywszy Osho.

W październiku 1984 roku Osho ponownie zaczyna wygłaszać wykłady w swojej rezydencji, a od lipca 1985 roku zaczyna prowadzić wykłady publiczne. 14 września 1984 roku nagle wyjeżdża z ośrodka grupa osób zarządzających komuną, wychodzi też na jaw wiele aktów bezprawia dokonywanych przez te osoby. Osho zaprasza władze do zbadania tych kwestii w samym ośrodku, co zostaje wykorzystane przez policję i tajne służby do napastowania mieszkańców i wtrącania się w prywatne życie sannyasinów. 29 października Osho wraz z grupą sannyasinów zostają aresztowani i porwani przez władze lokalne i federalne. Nakazu aresztowania nie było. Kaucja umożliwia zwolnienie wszystkich sannyasinów, Osho pozostał jednak w rękach policji i służb "bezpieczeństwa". Przewiezienie go do sądu, w zwykłych warunkach trwające około 5 godzin, zajmuje osiem dni.

Po drodze Osho jest ukrywany przed opinią publiczną, nie wolno mu kontaktować się z kimkolwiek z zewnątrz (nawet z adwokatem). Pod fikcyjnym nazwiskiem (co mogłoby umożliwić zlikwidowanie go bez pozostawienia jakiegokolwiek śladu) zostaje osadzony w więzieniu. W tym czasie dokonane zostały trzy próby zamachów na Osho (uwięzienie w celi z człowiekiem śmiertelnie chorym, podłożenie bomby w więzieniu, w którym chwilowo przebywał i otrucie talem). Dwunastodniowa makabra kończy się publicznym procesem, w którym Osho zostaje oskarżony o przestępstwa imigracyjne i skazany na deportację i ogromną grzywnę. Oskarżyciele ostrzegają adwokatów Osho, że jeśli będą usiłowali dochodzić prawdy, proces może przedłużyć się na całe lata, a Osho w tym czasie umrze w jakimś więzieniu.

Wobec tego adwokaci Osho postanawiają potwierdzić dwa z 35 zarzutów, co pozwoli wydobyć go z rąk "sprawiedliwości". Oskarżyciel procesowy przyznaje w publicznej wypowiedzi, że celem rządu było przede wszystkim zniszczenie komuny, do czego usunięcie Osho zdecydowanie by się przyczyniło. Mówi też, że nie chciano z Osho uczynić męczennika, oraz, że nie istniały jakiekolwiek dowody potwierdzające oskarżenie. Tego samego dnia, w którym zapada wyrok, Osho odlatuje prywatnym samolotem do Indii. Tydzień później sannyasini podejmują decyzję opuszczenia Rajneeshpuram. W grudniu 1985 roku najbliżsi współpracownicy Osho zostają wydaleni z Indii. Rząd indyjski próbuje w ten sposób pozbawić Osho możliwości prowadzenia jakiejkolwiek działalności. Osho odlatuje do Kathmandu (Nepal), gdzie wznawia codzienne wykłady.

W lutym 1986 roku rząd nepalski odmawia wydawania wiz odwiedzającym go gościom i współpracownikom. Osho odlatuje swym samolotem w poszukiwaniu terenu, gdzie mógłby prowadzić swobodne życie. W Grecji uzyskuje 30-dniową wizę turystyczną. Po 18 dniach policja dokonuje włamania do willi reżysera filmowego, w której Osho przebywa i udziela wykładów, aresztuje go pod groźbą użycia broni i przewozi na lotnisko. Środki przekazu publicznego twierdzą, że akcja policji dokonana została z inicjatywy rządu i kościoła greckiego. Kler ortodoksyjny groził podpaleniem willi, w której przebywał Osho - o ile nie zostanie on deportowany. W ciągu następnych dwóch tygodni Osho próbuje znaleźć inne miejsce pobytu.

W 17 krajach Europy i obu Ameryk odmówiono mu wiz. Kanada odmówiła nawet zgody na lądowanie jego samolotu celem uzupełnienia paliwa. Antigua, Holandia, Niemcy i Włochy nie wydały mu zezwolenia nawet na chwilowy pobyt na lotnisku. W ostatniej chwili Urugwaj zaprosił Osho z możliwością stałego pobytu. Tuż przed publicznym ogłoszeniem zgody na stały pobyt, prezydent Urugwaju otrzymuje telefon z Waszyngtonu grożący zadaniem natychmiastowej spłaty długów i odmową udzielania jakichkolwiek pożyczek pieniężnych ze strony USA dla Urugwaju, jeśli Osho pozostanie w tym kraju. Cztery dni później Osho wyrusza w dalszą drogę. Po chwilowym pobycie na Jamajce i w Portugalii Osho postanawia wrócić do Indii. 29 lipca 1986 roku przybywa do Bombaju. W styczniu 1987 roku Osho przenosi się do ashramu w Poonie.

Wokół Osho i jego nauczania powstało wiele nieporozumień. Spontaniczność wypowiedzi, głębokie poczucie humoru, które nie zawsze jest w porę zauważane, wreszcie brak świadomości słuchaczy w odniesieniu do własnego miejsca w życiu i własnej interpretacji wydarzeń toczących się wokół, sprzyjają przyjmowaniu powierzchownych opinii. Trzeba pokory i zrozumienia, by nie niszczyć tego, czego nie rozumiemy, tego, co jest inne od naszych poglądów, tego, co nie stanowi poklasku dla sposobu życia, którym się delektujemy. Osho działa jak lustro: w jego powierzchni odbijają się wszystkie nasze wady i wszystkie zalety.

Przy tym nie narzuca się on nikomu, nie wkracza w twe życie z przymusem, zobowiązaniami, nie stawia cię w sytuacji bez wyjścia i bez wyboru. Jeśli decydujesz się korzystać z jego wglądu, nie neguj tego, co jest ci nieznane, korzystaj z tego dla swego własnego rozwoju, dla wyjścia poza błędne koło kar i nagród, w którym egzystujemy od pierwszych dni życia.

Tekst opracowany przez Osho Multiversity,
Poona, India