Zrozumienie istoty życia jest punktem łączącym wszystko. Człowiek rozumie Ziemię i Niebo. W ten sposób osiąga swoją wielkość, swoje człowieczeństwo.

Wielki człowiek potrafi oddać cześć innemu człowiekowi, mało interesuje się sobą lecz ważne dla niego jest służyć drugiemu. Prawdziwy człowiek nie pragnie wielkości, pozostaje sobą, i chociaż czuwa nad swoją godnością nie zadaje śmiertelnych ciosów swoim prześladowcom, jego duszą kieruje serce. Prawdziwy człowiek nie boi się prawdy, nie lęka się kłamstwa, nie ulega czarowi słów i obietnic i bardzo wcześnie poznaje sens swojego istnienia.

Czy dla człowieka ważna jest wiedza całego świata?

Owszem, zawsze zaowocuje w życiu; wiedza jest kwiatem, który zakwita w rękach, może być sensem życia na tej Ziemi, może oddalić granice zwątpienia, lecz bardziej człowiekowi ponad całą wiedzę jest potrzebne do szczęścia poznanie samego siebie ... dopiero wówczas wzniesie się ponad wszystko; rozstanie się z bólem, cierpieniem, rozpogodzi własną duszę i nasyci głód życia. Ten kto zna innych posiada tylko wiedzę, ten kto zna samego siebie jest człowiekiem oświeconym.

Człowiek tęskni za tym i ciągle szuka i kiedy osiąga oświecenie jego dusza już nie jest zamknięta w klatce. Już strach nie paraliżuje mu serca.

Budujesz człowieku i budujesz coraz to wymyślniejsze budowle, tworzysz na tej ziemi coraz nowsze formy życia, i zobacz jak czas niszczy te twoje wspaniałe dzieła... tylko jedna budowla jest niezniszczalna - twoja własna świątynia, w której zamieszka światło.