NATURALNE LECZENIE

PIEPRZ

Pieprz (Piper L.) - rodzaj roślin z rodziny pieprzowatych (Piperaceae), która obejmuje 1000-2000 gatunków.

Pieprz pochodzi z Indii, w średniowieczu był przyprawą królów i magnatów. Kupowano go na wagę złota. Po opłynięciu Afryki przez Portugalczyków i otwarciu drogi morskiej do Indii w końcu XV wieku, jego cena gwałtownie spadła. Obecnie pieprz na szeroką skalę uprawiany jest głównie na Archipelagu Malajskim.

Przyprawę stanowią owoce pnącza pochodzącego z Wybrzeża Malabarskiego w południowo-zachodnich Indiach. Tak zwane ziarna pieprzu czarnego to niedojrzałe owoce typu pestkowca. Pieprz biały (otrzymywany przez moczenie, suszenie i otarcie mięsistej owocni jagód pieprzu czarnego) lub zielony (są to niedojrzałe owoce pieprzu czarnego liofilizowane albo przechowywane w słonej zalewie lub occie) to także owoce tej samej rośliny, ale zbierane w różnych fazach dojrzałości i poddawane nieco innej obróbce. Główni producenci pieprzu to Indie, Malezja (Sarawak) i Indonezja (Sumatra), a także Brazylia. Pieprz czarny to wieloletnie pnącze dorastające nawet do 15 m długości,
o ciemnozielonych liściach i białych kwiatach zebranych w długie, zwisające, kłosowate kwiatostany. Owoce są początkowo zielone, później czerwone, a w końcu czarne. Do osiągnięcia pełnej dojrzałości roślina potrzebuje 7-8 lat i owocuje przez kolejne 15-20 lat. Biały pieprz ma smak mniej palący i bardziej subtelny niż czarny. Zielony pieprz też nie jest tak palący i ma wyszukany, wyrazisty, odświeżający smak. Pierwsze plantacje pieprzu założono przypuszczalnie już 1000 lat p.n.e. w Indiach, na terenach obecnego stanu Bombaj. Stamtąd już jako roślina uprawna pieprz został przeniesiony do innych części Indii, a później wraz z wędrówkami ludności na Wyspy Archipelagu Malajskiego. Pierwsze informacje i próbki tej przyprawy przynieśli do Europy żołnierze Aleksandra Wielkiego. W czasach Cesarstwa Rzymskiego przyprawa była już znana w całym basenie Morza Śródziemnego.


Właściwości

Ostry smak pieprzu czarnego pochodzi od zawartej głównie w wierzchniej warstwie owocu piperyny. Czarny pieprz zawiera: białko, tłuszcz, błonnik, wapń, żelazo, magnez.


Zastosowanie

Pieprz jest przyprawą uniwersalną, dodawać go można niemal do wszystkich pieczeni, marynat i sosów. Szczypta tej przyprawy ożywia smak tłustych rosołów i czyni je lżej strawnymi. Wiele sałatek i jarzyn dopiero dzięki odrobinie pieprzu zyskuje pełnie smaku. Jest niezbędnym dodatkiem do wszystkich dań typu risotto, do potraw z białego i żółtego sera. Biały pieprz jest łagodniejszy i jest do wielu potraw wprost niezbędny, podnosi bardzo smak jaj, szczególnie faszerowanych, jest doskonały do zup i galaretek rybnych oraz wszystkich dań, które przyprawia się imbirem, do mięs (wieprzowina, wołowina, baranina czy jagnięcina). Idealnie pasuje także do ryb. Każda zupa z odrobiną pieprzu nabierze wspaniałego aromatu i smaku. Chętnie przyprawiamy nim również potrawy z jaj, ciepłe i zimne sosy. Dodatek pieprzu sprzyja trawieniu, działa też lekko moczopędnie, jest jednak niewskazany przy wszelkich dietach i dla osób ze skłonnościami do podrażnień przewodu pokarmowego. W okresie Średniowiecza to właśnie pieprz był najważniejszym powodem, dla którego hiszpańscy i portugalscy odkrywcy organizowali wyprawy morskie. W tamtych też czasach pieprz znajdował się często wśród kosztownych i bardzo mile widzianych prezentów dla panujących książąt, papieży, biskupów oraz innych wysoko postawionych osobistości. Ze względu na swoją wartość odgrywał bardzo ważną rolę w handlu całego okresu Średniowiecza. Pieprz wchodzi w skład pieprzu ziołowego i curry. Pieprz mielony dodaje się pod koniec gotowania, natomiast pieprz ziarnisty na początku gotowania potraw.


Właściwości lecznicze pieprzu

1. Pieprz czarny zmieszany w niewielkiej ilości z cynamonem jest w niektórych krajach stosowany jako środek zmniejszający bóle migrenowe.

2. W medycynie ludowej zaś uważany jest za środek wspomagający leczenie rzeżączki.

3. Popularna wódka z pieprzem to stosowany przez nasze babki środek wywołujący wymioty

4. Wywar z pieprzu skutecznym, lekarstwem na zbicie gorączki:

Sposób przygotowania:
2 łyżki pieprzu i 2 łyżki cukru należy gotować w 1/2 l wody, aż objętość otrzymanego płynu zmniejszy swoją objętość do objętości filiżanki. Lek przyjmuje się po kilka łyżek kilka razy dziennie.

5. Pieprz świetnie pomaga w walce z przeziębieniem i uporczywym kaszlem

6. Łagodzi objawy wzdęć, działa moczopędnie

7. Jest skuteczny w leczeniu obstrukcji, nudności i zawrotów głowy

8. Z Południowo-Wschodniej Azji pochodzi pieprz betelowy (Piper betle), jego liście żute wraz z owocami palmy areki działają pobudzająco.

9. Pieprz czarny i zawarta w nim piperyna pomocne są w leczeniu bielactwa powszechnie występującego zaburzenia pigmentacji skóry objawiającego się miejscowym brakiem w naskórku melanocytów.

Zespół naukowców z King's College London wykazał, że piperyna (jedna z substancji odpowiedzialnych za ostry smak czarnego pieprzu) i jej pochodne pomagają stymulować pigmentację skóry u osób z bielactwem nabytym (vitiligo). Działanie było najsilniejsze, gdy piperynę stosowano łącznie z fototerapią promieniowaniem ultrafioletowym (British Journal of Dermatology).

Wodny wyciąg z owoców pieprzu, w stężeniu 0,1 mg/ml, powoduje blisko 300% wzrost namnażania się mysich melanocytów odpowiedzialnych za odpowiednie barwienie skóry.
 

Pieprz przeciw nowotworom

Niewiele osób wie, że pieprz jest przyprawą dość kaloryczną, ale za to o bardzo dużej wartości odżywczej. W 100 gramach suszonego pieprzu czarnego (304 kcal ) znajdują się bowiem: błonnik - 214 ,90 g, wapno - 460, 00 mg, magnez - 171,00 mg, żelazo - 12,40 mg, proteiny - 11, 50 g oraz tłuszcz - 6, 80 g

Błonnik zawarty w pieprzu zapobiega nowotworom, otyłości i chorobom serca. Dzieje się tak, ponieważ w układzie pokarmowym człowieka rozkłada się on na kwasy tłuszczowe o krótkim łańcuchu węglowym w ten sposób dostarczając organizmowi niezbędnej do życia energii. Wędrując przez jelito cienkie błonnik ulega rozkładowi, jednocześnie wychwytując z organizmu substancje zawierające dużą ilość cholesterolu
oraz substancje rakotwórcze. Nie dopuszcza też do tworzenia się kamieni kałowych.

Sole mineralne zawarte w pieprzu, a w szczególności wapń, mają ogromne znaczenie dla zachowania równowagi metabolicznej organizmu człowieka.

Wapń jest materiałem budulcowym tkanki kostnej, bierze udział w tworzeniu i utrzymaniu pobudliwości tkanek, w przewodzeniu bodźców w tkance nerwowej, w tworzeniu hemoglobiny i utrzymaniu równowagi kwasowo - zasadowej. Jest aktywatorem procesów krzepnięcia krwi oraz uczestniczy w zachowaniu prawidłowego ciśnienia krwi, zapobiegając powstawaniu nadciśnienia tętniczego i miażdżycy.

Magnez zawarty w pieprzu należy do pierwiastków występujących we wszystkich tkankach i płynach ustrojowych organizmu człowieka. Jest niezbędny w działaniu około 80 enzymów i aktywacji witaminy B1. Bierze też udział w przesyłaniu impulsów nerwowych, a zwłaszcza w utrzymaniu prawidłowego rytmu pracy serca.

Pieprz zawiera także olejki eteryczne mające działanie wykrztuśne, dlatego znajdują one zastosowanie w leczeniu przeziębień. Znakomite efekty daje łączenie ich z olejkami z cyprysu, drzewa sandałowego czy olejkami korzennymi.

Św. Hildegarda z Bingen (LINK!) w dziele "Physica" zawarła praktycznie całą ówczesną wiedzę dotyczącą ziół. Zioła i natura stanowiły dla niej esencję życia, jego przyczynę. Hildegarda opisała ponad 1000 roślin, przy czym podała również podstawowy "zestaw medyczny" 28 ziół stosowanych w leczeniu. Tworzyły go: bazylia, bylica pospolita, cząber ogrodowy, mięta pieprzowa, pokrzywa, koper, rukiew wodna, mięta nadwodna, alpinia galgant, goryczka, imbir, lubczyk, liście laurowe, chrzan, czosnek, tuboda ogrodowa, gałka muszkatołowa, pietruszka, pieprz, goździki, szałwia, szczypior, gorczyca, wrotycz pospolity, hyzop i cynamon.