W Polsce znany jest tylko jeden gatunek jemioły. Rośnie on na drzewach liściastych: topolach, lipach, klonach, wierzbach, a także na jabłoniach i gruszach. Jej owoce dojrzewają na początku zimy i są przysmakiem ptaków zimujących w kraju.

Nie wszyscy wiedzą, że jemiole przypisywano również właściwości afrodyzjaku.

Używano jej też powszechnie w lecznictwie, owocami jemioły leczono niepłodność u kobiet, na podstawie opozycji białego koloru owoców i czerwonego koloru krwi podawano ją przy krwawieniach lub przy chorobach serca. Używano też jemioły jako środka uspokajającego, odwar z jagód podawano przy kaszlu. W niektórych rejonach znaczenie miało drzewo, z którego tą roślinę zebrano. Na duszności miała być dobra jemioła z gruszy, przy zawrotach głowy i kolkach - z dębu, a przy konwulsjach z leszczyny. Traktowano jemiołę także jako zabezpieczenie przed wszelkimi truciznami, przed czarami, miała też odpędzać burze i pioruny.

Obniża ciśnienie krwi, uspakaja skołatane serce, przyspiesza przemianę materii wzmaga pracę trzustki, działa ogólnie wzmacniająco. Związki czynne zawarte w jemiole, zwalniają przyspieszone bicie serca spowodowane nadmiernym pobudzeniem układu nerwowego. Ponadto znoszą przykre objawy dolegliwości sercowych u kobiet w okresie pokwitania. W badaniach doświadczalnych wykazana, że wyciągi z jemioły wstrzyknięte do guza nowotworowego hamują jego wzrost i niszczą komórki nowotworowe.

Nalewka jemiołowa
40 g ziela jemioły, 5 g liści ruty, 5 g liści melisy zalać 1 litrem czerwonego wytrawnego wina gronowego, zmieszanego z 50 g spirytusu i przefiltrować przez bibułę filtracyjną. Pić 3 razy dziennie po 30 kropli przy leczeniu miażdżycy, nadciśnienia tętniczego i obfitych krwawieniach menstruacyjnych. Nalewka wpływa również korzystnie na przemianę materii, zwalnia pracę serca.