Urodziła się w Rajasthanie, w północno-zachodnich Indiach w 1478 roku. W czwartym roku życia straciła matkę. Wychowywali i kształcili ją dziadkowie. Wydali ją też w bardzo młodym wieku za mąż, za księcia Mewary. Kilka lat później umiera młody książę. Rodzina była zaszokowana tym wydarzeniem, a następnym szokiem była dla nich postawa młodej wdowy, która odmówiła spalenia jej razem ze zwłokami męża według starej tradycji. Rodzina męża za wszelką cenę chciała się jej pozbyć. W cudowny sposób ocalała od ukąszenia jadowitego węża, również ? starano się ją otruć. Mirabai postanowiła poświęcić swoje życie Bogu Krishnie i postanowiła przenieść się do jego świątyni.

W międzyczasie powróciła do swojej rodziny, ale oni również byli przeciwko niej. Nie uznali wybranej przez nią drogi. Torturowali ją i zmuszali do zmiany religii. Cierpiała fizycznie i była bardzo chora. Potajemnie uciekła od rodziny, do świętego miejsca w Vrindavan. Tam pracowała całym sercem dla Krishny. Spędziła dużo czasu śpiewając bhajany (religijne pieśni). Zawarła komunię z Krishną. Jej wielkie poświęcenie i osobisty urok przyciągało do świątyni tłumy. Ponieważ była kobietą, żaden duchowy Mistrz nie chciał z nią rozmawiać. Mirabai w swoim życiu spotkała tylko jednego mężczyznę Sri Krishnę - duchowego nauczyciela, który doceniał ją i nie unikał jej towarzystwa. Później była jego uczennicą.

Kiedy była małą dziewczynką i żyła jeszcze jej matka, któregoś dnia obie przyglądały się na ulicy weselnemu orszakowi. Mira zapytała matkę: - Kto będzie moim mężem? Matka pół żartem i pół serio odpowiedziała: - Ty już masz męża Sri Krishnę. Słowa żartu czy przepowiedni matki? wypełniły się. Mirabai poświęciła życie Bogu Krishnie.

Mirabai tworzyła muzykę i pisała słowa religijnych pieśni. Napisała około 1300 utworów. W słowach wierszy wyraża swoją miłość do Boga Krishny. Poezja ukazuje w jaki sposób jednoczy własną duszę z Bogiem. Mira od czasu do czasu doświadczała wielkiego bólu z powodu uczucia oderwania od Boga. Nie czuła go zbyt mocno. Była urodzona aby zostać księżniczką i żyć w luksusie, a wybrała ubogie poświęcenie.

"... Słuchaj mój przyjacielu,
ta droga jest otwartym sercem.
Całuję jego stopy,
i łzy płyną przez całą noc...

... Jeśli możemy osiągnąć Boga
przez zanurzenie w wodzie,
czy mogę zapytać, czy ryba
narodzi się w tym życiu?
Jeśli mogę dosięgnę jego
jak jagody i orzechy ..."

Mirabai była mistyczką, a po jej śmierci uznano ją za świętą. Zmarła około roku 1546.

SZTYLET

Sztylet miłości przebił moje serce,
kiedy szłam po wodę do rzeki.
Złoty dzban na mojej głowie,
Hariji otoczył mnie cienką nicią miłości.
Gdziekolwiek on mnie poprowadzi
pójdę za nim.
(Mirabai)

Swami Sivananda mówi o Mirabai:

"... Niezwykle trudno jest znaleźć słowa, aby określić jej piękną osobowość. Mira - święta, filozof i poetka była geniuszem i wspaniałomyślną duszą. Jej życie było czarujące, zdumiewające i niezwykle piękne ..."

"... Jak strzała przebijająca głęboko ciało,
promień ubrał mnie w swoje światło,
nie zważał na moje łzy,
podał mi kubek trucizny.
(Mirabai)

Rama, rzucasz słodkie oszczerstwa,
chwalisz i obwiniasz.
Muszę iść inną drogą,
wąską ścieżką,
gdzie znalazłam ludzi Boga.

Dlaczego powinnam zawrócić?
Nauczę się mądrości od mędrców,
odrzucę niegodziwość i złość.

Mira,
Bóg jest Gridhar Nagar,
pozwól spalić niegodziwości
w kuchennym piecu.
(Mirabai)