KRYZYS DUCHA

MISTYKA - WIERSZE
(CZĘŚĆ 2)
LINK! DO MISTYKA
LINK! DO WIERSZE CZĘŚĆ 1

CIEMNOŚĆ I ŚWIATŁO

  To ziemia jest miejscem,
gdzie spotyka się ciemność i światło
a pośrodku stoi człowiek.
I obudź się człowieku,
wybierz właściwą drogę!

Bo czas,
który tu spędzasz jest bezcenny.

Spójrz,
jak powinieneś wędrować przez życie.

  Nie poplątaj własnych włókien losu,
nie zgub tej właściwej drogi.
Wracaj ze swojej wędrówki
prosto do rodzinnego domu!

  Pan Bóg rzuca kłody pod twoje nogi.
A te są dla ciebie wyzwaniem.
abyś oddzielił światło od ciemności.
Pojął co to jest fałsz,
a co to prawda.

  Nie jest łatwo kroczyć
po tych życiowych nitkach.
Ani po tej pełnej światła
ani po tej co cię wpycha w ciemności.

  Obie z nich są wielką zagadką.
Tak jak wielka jest przepaść
między ciemnością i światłem.  

Aczkolwiek,
w każdym z nas jest ciemność i światłość!

  Żadna ścieżka nie jest niewłaściwa,
żadna ścieżka nie jest słuszna.

Bo każda droga,
która prowadzi do właściwego celu jest dobra.

  Kiedy duch gotowy jest do wzlotu
i chce podążyć za światłem,
wtedy obejmują go ciemności.
A te są bardzo bolesne.

Jeśli twoja wiara jest mocna
a dusza wytrwała,
i jeśli naprawdę chcesz się wyrwać  
z tego mroku,
światło przyjdzie ci z pomocą.

Pociągnie za sobą do góry,
to też jest bolesne!
Bo jedno i drugie,
czy cię ciemność obejmuje,
czy światło przytula
to jest wielkie cierpienie
i ból dla duszy.

  Promień światła działa jak błyskawica,
szybko spieszy na pomoc.
Wyzwala od ciemnych wpływów,
oczyszcza drogę.

Nie ważne skąd zaczniesz,
ważne gdzie dotrzesz.
Ważne byś nie utracił w sobie,
tego własnego płomienia światła.
Nie doprowadził do jego śmierci!

Bo ciemność,
to stopniowa śmierć światła w tobie.
Kiedy światło wezwiesz na pomoc,
to ono natychmiast odnowi twe życie.
Na nowo jednym podmuchem
rozpali twój gasnący płomień.

Ciemności jak pajęczyna oklejają twą duszę,
niczym sen otępiają twe zmysły.
To w ciemności ściągasz na siebie
wszystkie odmiany mroku.
A wtedy boisz się sam siebie!

  W wielkiej trwodze wołasz do Boga.
Boże czemuś mnie opuścił?

Pamiętaj!
On natychmiast się pojawia.
Światłość zawsze pokona ciemności.

  Bo Bóg zawsze jest gotowy
nas przyjąć z powrotem.
I sam rozplącze nasze nici losu.
Bo to sam Bóg mówił o sobie.
"...Jam Jest światłością świata!...."

  I kiedy tylko masz potrzebę
i czujesz, że cię wchłaniają ciemności.
Nie zwlekaj!
Lecz wołaj!
Boże, przyjdź na ratunek!
Pomóż uchwycić tą właściwą nitkę
i ciągnij mnie na niej prosto
w Twoje ramiona.  

Pamiętaj!
Nigdy ci nie odmówi,
Bo Boża Miłość nieustannie czuwa nad tobą!.  

CIERPLIWOŚĆ

Bóg jest doskonałością.
Jest życiem nieskończonym
i wiecznym.
Jest sprawiedliwością
i zwycięstwem.
Jest słowem wcielonym.
Pokonuje grzech, choroby
i śmierć.

Ludzkie ciało jest świątynią.
Bo w jego sercu mieszka sam Bóg.
A ta iskierka,
która mieszka w człowieku,
jest dla jego ciała słońcem.

Bóg zapieczętował
całego człowieka.
Każda komórka jego ciała, to Boskie światło.
Więc oddaj swojemu ciału
co mu się należy.
Skłoń się światłu w tobie.

Usłysz wezwanie,
które idzie z góry.
Rozpal w swoim sercu wielki ogień.
Odrzuć kuszenia i mary.
Wyjdź do światła.

Wyzbądź się samolubstwa.
Uzbrój swoje serce w odwagę,
a duszę wyćwicz w cierpliwości.
To cierpliwość pokona
wszystkie sztormy i burze,
które staną ci na drodze.

Cierpliwość to dla ciebie godzina próby
i lekcja świętości.
Cierpliwie nieś na swoich barkach
ciężar cierpienia.

Bo to cię oczyszcza.
Cierpienie to próba dla ciała,
cierpliwość to lekcja dla duszy.
Całe twoje życie to cierpliwość.

  Jeśli potrafisz być cierpliwy,
to wówczas Bóg wykapie cię
we własnym źródle,
oczyści twoje ciało i duszę.

Toteż przechodź cierpliwie przez życie.
Przyjmuj spokojnie i pokój i burze.
Bo tylko w cierpliwym sercu,
dosłyszysz słowa Boga.
Tylko stamtąd popłyną słowa miłości
a płyną one do ciebie.

  Boska miłość i cierpliwość
są dla ciebie wieczne.
Jeśli i ty tak potrafisz
to otrzymasz od samego Boga,
koronę życia.

  Będzie to dla ciebie radość i zwycięstwo.
Wejdziesz na ścieżkę nieśmiertelności,
na wysoką górę Karmel.

Czekaj cierpliwie.
Wzmocnij swojego ducha.
A bardzo szybko nadejdzie ta godzina,
że twój duch połączy się Bogiem.
Staniesz się świętym.

  Cierpliwość to wytrwałość.
Wytrwałość to doskonałość.
A doskonałość jest  świętością.

CZORCIE

I znowu wlazłeś w serce z pazurami.
Rozdrapałeś mocno.
Jeszcze poprzednia rana nie wygojona...
Nie chcesz mnie w spokoju zostawić.
Jak by ci na to pozwolono,
To byś pewnie zabił.

Ale wiesz,
Że pilnują mnie dobrze,
Szybko rany leczą.
Płaszczem miłości okrywają,
Moi ukochani Aniołowie.

Daremny twój trud.
Nic z tego.
To tylko jedna rana więcej...
Nieważne.

  Ja wiem,
Jutro znowu ukąsisz,
Rozgryziesz nową ranę.
Już na ciebie czas.
Zmykaj i nie wracaj.

FONTANNA ŻYCIA

W głębi oceanu wszechświata,
gdzie świeci potężne słońce,
znajduje się kraina o wielkim uroku.
Jest to królestwo prawdy i światła.
Skrywa w sobie potężne sekrety.

Króluje tam Wielki Pan.
Dostojny Król.
Jego szata wyhaftowana jest diamentami.
W ręku trzyma złote berło.

O Miłościwy Królu!
Jakie jest Twoje imię?
W Twojej koronie lśni
sześcioramienna gwiazda,
upleciona z granatów i rubinów.

Wysyłasz tajemnicze błyski.
Wprawiasz w wielki zachwyt.
Przyglądam się Twojej twarzy,
lecz nie sposób jej uchwycić.
Bijący od Ciebie blask, oślepia me oczy.

Podałeś mi dłoń,
kiedy przekroczyłam Twoją furtkę.
Ale Twojego dotyku nie poczułam.
Wskazywałeś mi drogę  
a ja płynęłam za Tobą.

Przybyliśmy do wielkiego zamku.
A było to prześliczne cudo.
Cały zbudowany ze szmaragdów.
Pulsował magicznym zielonym światłem.
Jego wysmukle wieżyczki,
ginęły wysoko w chmurach.
Była ich niezliczona ilość.   

Czyje to królestwo?
Kto tu zamieszkuje?
Nie słyszałam odpowiedzi..

Przypominało legendę Świętego Graala.
Ta niezbadana mistyczna kraina,
której nikt nigdy, dobrze nie widział.

Na środku dziedzińca
zobaczyłam dziwną fontannę.
Wyglądała jak potężny kryształowy kielich.
A w tym kryształowym szkle
pływały okruchy złota.
W środku coś falowało i wrzało,
niczym płynna wulkaniczna lawa.

A nad tą fontanną unosiły się srebrzyste mgły.
Jakaś niewidzialna ręka tkała fioletową nić
I zawieszała ją wokoło.

  Dookoła czuwali strażnicy,
dobrze strzegli tego miejsca.
Odezwały się głosy,
z tego pucharu napełnia się twoja czara.

  Nagle pojawiła się biała gołębica.
Zanurzyła swe skrzydła  
w tych mglistych oparach.
Przykleiły się do nich fioletowe nici.
Świeciły urzekającym blaskiem.

Zielony zamek otoczyła, kolorowa tęcza.
Strażnicy pokłonili się głęboko.
Mocnym głosem chór zaśpiewał,
wtórowała piękna muzyka.

  O cudowna gołębico!
Zanieś te opary wiecznego życia,
okryj  nimi całą Ziemię.
Niech tam zapanuje pokój i miłość!
Tym wspaniałym fioletowym światłem,
przemień harde dusze na szczere złoto.
Oświeć ich mądrością i wieczną prawdą.
Niech zrozumieją skąd się bierze życie.
Niech poznają tajemnice swojego istnienia.
Niech Twój Święty nurt, poruszy Boską Miłość.
Niech wszyscy połączą się ze światłem
i wracają do Królestwa Bożego

GRANICA

A moje życie,
Te dni ostatnie,
Schowałam w Bogu
I w poezji.

Mistyczna dusza,
Szuka drogi przeznaczenia.
Ma tyle pytań?
Dzień za dniem,
Godzina za godziną,
Chwila za chwilą,
Zbliżają do wieczności.

Niespokojnie
Serce się kręci.
A ono ciekawe
I czeka na ten  moment,
Ale w  wielkim lęku.
Nie jest to łatwe.
Ta granica,
Jest zbyt twarda.
Boisz się zderzenia.
 

WIESŁAWA