CUDA

POTĘGA UFNOŚCI

Chciałam się z Wami Kochani podzielić czymś, co przytrafiło mi się 6 lat temu. Mieszkaliśmy od kilku lat na nowym osiedlu. Nasze nowe mieszkanie było przestronne i słoneczne, 3 pokoje, kuchnia, 2 balkony. Ale ja jakoś nie czułam się w nim dobrze (wciąż odczuwałam obecność prądu - czego się nie dotknęłam "kopało")- wolałam przebywać na świeżym powietrzu. Po jakimś czasie stwierdzono u mnie nadciśnienie.
To był jesienny dzień jak dzisiaj. Od kilku dni mój syn skarżył się (co było dziwne) na ból w klatce piersiowej, ale nie chciał iść do lekarza. Tego dnia poprosił: "Mamo, chodź ze mną do ośrodka." Pani doktor wyprosiła mnie z gabinetu na korytarz. Po kilkunastu minutach wyszła do mnie i zapytała czy syn bierze narkotyki? NIE! Znam swoje dziecko - nie bierze!

Powiedziała, że to niemożliwe bo ma bardzo powiększone źrenice. Weszłam za nią do gabinetu, a syn prosił: "Mamo, powiedz coś pani doktor, ja naprawdę źle się czuję. Przecież znasz mnie i wiesz, że niczego nie biorę." Lekarka znowu swoje. Zrobiłam awanturę i zażądałam badania EKG. Zrobiła je. Coś jej się nie spodobało i zmierzyła mu ciśnienie. Było bardzo wysokie. Podano mu lek i czekaliśmy na korytarzu czy zadziała. Lek zadziałał, ciśnienie się zmniejszyło. Pani doktor wypisała receptę na lek obniżający ciśnienie. Syn miał go zażyć o 21.00, a rano przyjść na badania. Ok. 20.00 usłyszałam tylko ciche: ...mamo...

Weszłam do pokoju - syn był siny i miał drgawki, natychmiast wezwałam pogotowie przypuszczając ogromny skok ciśnienia. Przyjechali w ciągu dwóch minut. Pojechałam z nimi, w karetce podali synowi kroplówkę i zastrzyki. Potem lekarz mi powiedział, że moja natychmiastowa reakcja go uratowała (pogotowie nie chciało przyjechać - sugerowali by wezwać lekarza rodzinnego - wymusiłam karetkę krzykiem). Syn został przyjęty do Kliniki. Po kilku dniach, gdy zrobiono badania lekarz prowadzący powiedział : "To chromocytoma (guz nadnerczy), ale musimy jeszcze powtórzyć badania by nie było pomyłki. Sama pani porozmawia z synem, czy wysłać psychologa?"

To co wtedy czułam może zrozumieć jedynie ktoś , kto tego doświadczył. Niedowierzanie, wszechogarniający paraliżujący strach, wściekłość... tysiące myśli przelatujących przez głowę i to jedno pytanie: Dlaczego mój syn?

Syn przyjął to spokojnie. "Nie martw się mamo" - powiedział. Powtórzono badania. Wynik taki sam: kilkakrotnie przekroczone normy. Syna przeniesiono do specjalistycznej kliniki. Gdy mąż poznał diagnozę lekarzy - była to jego ostatnia wizyta w szpitalu. Wyszedł bez słowa i następne kilka miesięcy spędził leżąc na kanapie i patrząc tępo w sufit. Przestał pracować, nie odzywał się, na moje błagania by choć syna odwiedzał... nie odpowiadał. To był czas gdy już prowadziłam swoją działalność, miałam wtedy stoiska handlowe w Mysłowicach, Tychach, Oświęcimiu i Jastrzębiu. We wtorki i piątki jeździłam do Mysłowic, w środę do Tychów, w czwartek był Oświęcim, a w sobotę Jastrzębie.

Nie mogłam z tego zrezygnować, bo gdy mąż wpadł w depresję i rzucił pracę, musiałam jakoś utrzymać rodzinę. Wstawałam przed 5-tą rano, dojeżdżałam do pracy codziennie do innego miasta, potem powrót. Szybko coś ugotować i do szpitala do syna, by spędzić z nim choć kilka godzin. Kładłam się grubo po północy, ale mimo zmęczenia trudno było mi zasnąć. Wypłakałam morze łez, błagałam Boga by nie zabierał mi jedynego syna. Modliłam się z biegiem czasu coraz bardziej wątpiąc, że się uda. Powiem szczerze, że żyłam jak w amoku. Lekarze początkowo nie wiedzieli co z tym fantem zrobić. Próbowali różnych leków, w końcu sugerując operację.

W czasie jednej z konsultacji lekarz podając mi rękę aż odskoczył - tak elektryzowałam. Nasz blok stał tuż obok linii wysokiego napięcia, a balkon w pokoju syna był dosłownie 5 metrów od słupa. Profesor zapytał dlaczego tak "kopię". Opowiedziałam mu o słupie w pobliżu naszego mieszkania i swoich spostrzeżeniach. Wówczas zasugerował bym poszukała informacji na ten temat. Na koniec powiedział: "Niech pani zrobi wszystko by z tego miejsca uciec".

I myślę, że to był punkt przełomowy w mojej historii. Jakby to powiedzieć: w jednej chwili cała sobą uwierzyłam, że choroba syna ma związek z niefortunnym usytuowaniem mieszkania, że to nie jest żadna kara, zły los. Uwierzyłam, że nie jestem bezsilna i od tej chwili napełniła mnie jakaś ogromna wewnętrzna siła i przekonanie, że będzie dobrze. Napisałam pismo o zamianę mieszkania. Niestety okazało się, że mogę je zamienić wyłącznie w obrębie osiedla. Nic mi to nie dawało - wszystkie bloki były postawione blisko tej linii. Ale od tamtej pory nic nie było w stanie złamać mojego przeświadczenia, że się uda, że syn wyzdrowieje, że się przeprowadzimy... Codziennie "widziałam" (a właściwie wyobrażałam sobie) zdrowego syna w niewielkim słonecznym pokoju nowego mieszkania. Był uśmiechnięty i całkowicie zdrowy otulony słonecznym blaskiem.

Moje modlitwy też już były inne. Przestałam prosić. Zaczęłam dziękować... za to że syn lepiej się czuł tego dnia, za to że badanie nie było tak bardzo bolesne, za to że wciąż był ze mną. Zauważyłam też że i on stał się jakiś radośniejszy mimo zbliżającego się terminu operacji. Wsparciem w tym czasie były dla mnie moje córki i dwaj koledzy syna, którzy codziennie go odwiedzali i wracali ze mną na osiedle bym nie musiała po nocy wracać sama do domu. Mąż był nieobecny. Zamknął się w swojej depresji.

Któregoś dnia, krótko przed planowanym terminem operacji dowiedziałam się, że przystanek dalej od mojego osiedla spółdzielnia buduje nowy blok. Poszłyśmy z córką zobaczyć. Trwała budowa. Budynek był w stanie surowym, brakowało jeszcze piętra i dachu, ale ja od pierwszej chwili już wiedziałam, że to ten DOM. Poprosiłam robotników by wpuścili mnie do środka. Zgodzili się. Weszłyśmy do mieszkania na pierwszym piętrze. Całe było zalane słonecznym światłem - tak jak w tych moich "widzeniach". Moja córka powiedziała: "Mamo jak cudownie byłoby tu mieszkać". "Będziemy" - powiedziałam tylko. Czułam się lekka jak piórko, zdawało mi się, że nie idę a frunę ... W szpitalu też dobre wiadomości. Wstrzymują operację. Trzeba zrobić dodatkowe badania. Na USG nie widać guza. Coś dziwnego. Dla mnie to nie niespodzianka. Przecież znalazłam nowy dom! Syn MUSI być zdrowy!

Biegnę do spółdzielni i piszę podanie o zamianę mieszkania na to w nowobudowanym bloku. Urzędniczki mówią, że to niemożliwe. Ja wiem swoje. Krótka rozmowa z p.o. prezesa. Mówię mu, że wiem dlaczego syn zachorował, dlaczego ja choruję. Mogę przynieść dokumentację, nie popuszczę - chcę żyć, chcę by żyły moje dzieci i muszą zrobić mi tą zamianę! Nie miał argumentów. "Proszę się uspokoić i czekać..." To był piątek. W poniedziałek mam zapewnienie, że dostanę mieszkanie choć blok jeszcze nieukończony. Mam tylko tego nie rozpowiadać.

Jestem spokojna. Wiem, że wszystko będzie dobrze. Operacja odwołana. Kwas wanilino- migdałowy (marker) niewiele przekracza normę (a przekraczał kilkakrotnie), guza nie znaleziono, ciśnienie się stabilizuje. Lekarze rozkładają ręce. Syn może wracać do domu. Wierzyłam w to i to się wydarzyło!

Jak to nazwać? Przypadek? Szczęśliwy traf? Pomyłki w diagnozie nie mogło być, bo syn przebywał w dwóch klinikach i w każdej z nich robiono dwukrotnie badania dla potwierdzenia/wykluczenia choroby... Dla mnie to CUD. Bóg pokazał mi, że niemożliwe może stać się możliwe jeśli całym sobą zaufam i uwierzę, że tak się stanie. Dziś szczęśliwie od kilku lat mieszkam w mieszkaniu z moich snów na jawie. Syn jest całkowicie zdrowy, nie musi brać żadnych leków. Ludzie na osiedlu plotkowali, że dałam łapówkę, bo nie zdarzyło się do tej pory by ktoś zamienił w tej spółdzielni stare mieszkanie na nowe. Nie dałam żadnej łapówki. Taka jest prawda. A od tamtej pory uwierzyłam w moc myśli/słowa... i idę swoją ścieżką bardziej ufnie, bardziej też zwracam uwagę na myśli i słowa.

Daria